Hepimiz cocuklarımız için yaşıyoruz degil mi? Bu doğru degil. Daha dogrusu olmamalı. Çünkü biz mutlu degilsek çocuklarımızı da mutlu edemeyiz.
Sadece onlar için yaşadığımızı idida edersek kendimizi kandırırız ve kendimizi bununla mutlu etmeye çalışırsak bagımlı bir cocuk yetiştiririz. Hem kendimize hemde cocuklarımıza çok zarar veririz. Bunu en cok anneanne ,babaanne ve işini kariyerini cocukları için bırakmış annelerde gözlemliyoruz. Bu ebeveynler cocuklarına o kadar bağlıdır ki, kendilerini cocuklarının onlara bağlılıgıyla mutlu ederek ve cocuğunu kendilerıne daha çok bağlanmasına sebep olurlar. Bu da çocuklarının onlarsız hiç bir şey yapamamalarına neden olur. İnanın bu cocukların gelişimi adına cok sağlıklı değildir.
Çocuklarımızın özgüvenleri için onların da bir birey oldugunu unutmayarak onların bazı şeyleri deneyimleyerek öğrenmelerine müsade etmeliyiz. Ağlamalarına sabretmeliyiz, deneyerek başarmalarına sabrederek müsaade etmeliyiz.
Onların adına herşeyi biz yaparsak ya da sürekli onların adına karar verirsek, onların kendilerine olan güvenlerlerinin gelişmesine, karar verme yeteneklerinin gelişmesine engel oluruz. Güvensiz bir şekilde, biz olmadan hiç bir sey yapamayacaklarını düşünürler ve asla bizden ayrılmak istemezler.
Bu nedenle onların iyiliği için cocuklarımızı bir birey olarak görüp öyle davranmalıyız.
